12 września 1683 roku wojska polsko-austriacko-niemieckie pod dowództwem króla Jana III Sobieskiego pokonały armię Imperium Osmańskiego oblegającą Wiedeń.
Obejmując władzę Jan III Sobieski postanowił zmienić priorytety polskiej polityki zagranicznej. Widząc niewielkie korzyści w ewentualnym konflikcie z Imperium Osmańskim, skierowano się ku Bałtykowi. Monarcha, dzięki zawartym porozumieniom z Francuzami, Szwedami i Turkami, zdecydował się na podbicie Prus. Sytuacja geopolityczna zaczęła się zmieniać. Król zmuszony był zrewidować swoje zamiary – ostatecznie związał się sojuszem z Habsburgami, co oznaczało konflikt z Imperium Osmańskim.
W 1682 roku wybuchło wspierane przez Turków powstanie węgierskie wymierzone w Monarchię Habsburgów. Sułtan Mehmed IV zdecydował uderzyć na Wiedeń. Austriacy w marcu 1683 roku pospiesznie zawiązali układ z Rzeczpospolitą. Latem armia osmańska pod dowództwem wezyra Kary Mustafy rozpoczęła oblężenie stolicy państwa Habsburgów. Szybko przeprowadzono mobilizację żołnierzy, a Jan III Sobieski ruszył z odsieczą. 12 września 1683 roku połączone wojska polsko-austriacko-niemieckie rozgromiły nieprzyjaciela pod murami Wiednia. O zwycięstwie zdecydowała szarża polskiej kawalerii prowadzona ze wzgórz otaczających miasto. Mieszkańcy austriackiej stolicy przywitali polskiego króla jako wyzwoliciela. Odsiecz wiedeńska rozpoczęła prowadzoną ze zmiennym szczęściem wojnę polsko-turecką, która zakończyła się dopiero w styczniu 1699 roku, dwa i pół roku po śmierci Jana III Sobieskiego.
