27 września 1605 roku oddziały polsko-litewskie dowodzone przez Jana Karola Chodkiewicza rozgromiły znacznie liczniejszą armię szwedzką pod Kircholmem.
W 1587 roku nowym władcą Rzeczpospolitej Obojga Narodów został Zygmunt III Waza. Monarcha obiecał polskiej i litewskiej szlachcie przyłączenie do państwa terenów Estonii należących do Szwecji. Sytuacja skomplikowała się pięć lat później. Zmarł król Szwecji Jan III Waza. Zygmunt jako jego syn i następca odziedziczył tron. Unia polsko-szwedzka stała się faktem.
Władca nie potrafił pogodzić rządów w obu krajach. Dodatkowo luterańskim Szwedom nie odpowiadały rządy katolickiego władcy. Pod nieobecność Zygmunta władza w Sztokholmie należała do jego stryja, księcia Karola Sudermańskiego, wokół którego tworzyła się opozycja przeciwna rządom oficjalnego króla. W końcu wybuchł bunt – regent przejął pełnię władzy, a zwolennicy Zygmunta musieli uciekać do Rzeczpospolitej. W 1599 roku parlament szwedzki oficjalnie zdetronizował młodego Wazę – ten nie godząc się z utratą tronu, ogłosił przyłączenie Estonii do Rzeczpospolitej, wywołując konflikt pomiędzy dwoma krajami.
Choć Szwedzi zaatakowali jako pierwsi, siły polsko-litewskie odnosiły sukcesy. Brakowało jednak decydującego rozstrzygnięcia wojny. W końcu 27 września 1605 roku obie wrogie armie stanęły naprzeciwko siebie pod Kircholmem. Oddziały polsko-litewskie dowodzone przez Jana Karola Chodkiewicza liczyły ok. 3600 żołnierzy. Mimo niemal trzykrotnej przewagi liczebnejsiły Karola Sudermańskiego zostały rozgromione. Według szacunków Szwedzi stracili w bitwie ok. 8000 ludzi. Zwycięstwo Rzeczpospolitej nie zostało wykorzystane, a wojna toczyła się dalej. Dziś bitwa pod Kircholmem jest uznawana zajedno z największych zwycięstw polskiego oręża w historii.
