28 września 1939 roku podpisano kapitulację Warszawy podczas toczącej się wojny obronnej przeciwko siłom III Rzeszy.
Życie mieszkańców stolicy Polski było zagrożone od samego początku wojny. Już w nocy 1 na września miasto opuścił Ignacy Mościcki, prezydent kraju. Po przełamaniu frontu przez Niemców ewakuowano rząd oraz sztab naczelnego wodza Edwarda Rydza-Śmigłego. W mieście pozostał komisaryczny prezydent Warszawy Stefan Starzyński, który wzywał mieszkańców do obrony miasta.
8 września 1939 roku Wermacht zaatakował polską stolicę, zajmując chociażby lotnisko na Okęciu. Trzy dni później rozpoczęto ostrzał artyleryjski w kierunku miasta. Wkrótce Warszawa została okrążona przez wroga. Starzyński oprócz podtrzymywania walczących na duchu, powołał Komitet Obywatelski skupiający przedstawicieli wszystkich opcji politycznych, aby pokazać jedność zwaśnionych grup w obliczu zagrożenia.
17 września Związek Sowiecki dokonał agresję na wschodnie tereny Rzeczpospolitej. W tym samym dniu Adolf Hitler, przebywający pod Warszawą, wydał rozkaz ostrzału artyleryjskiego Zamku Królewskiego, którego zniszczenie mogło obniżyć morale broniących się Polaków. Zaczęto również bombardowania lotnicze.
26 września rozpoczęto rozmowy pomiędzy władzami Warszawy a przedstawicielami wojsk niemieckich w sprawie kapitulacji miasta, mając na uwadze coraz trudniejszą sytuację cywili w mieście. Ostatecznie dwa dni później podpisano porozumienie. Wermacht wkroczył do miasta 30 września, zaś 5 października 1939 roku Adolf Hitler przyjął defiladę oddziałów niemieckich na Alejach Ujazdowskich.
