Rozmowa z Rafałem Balawejderem, dyrektorem Teatru im. L. Solskiego w Tarnowie, współzałożycielem i członkiem zarządu Fundacji Tarnów 2.0
Pańska analiza porównująca sytuację Tarnowa do wniosków z książki „Zmierzch Wschodu” Yasheng Huanga może wzbudzić spore zainteresowanie wśród mieszkańców. Na pierwszy rzut oka zestawienie globalnego supermocarstwa z naszym Tarnowem wydaje się absurdalne. Skąd pomysł na taką analogię?
Rzeczywiście, na pozór to brzmi prowokacyjnie, ale czasem trzeba się uciec do takich metod. Książka Huanga to nie tylko historia Chin – to uniwersalna metafora o rozwoju i stagnacji. Pokazuje, jak czynniki, które kiedyś budowały potęgę, mogą stać się hamulcem. Tarnów, z jego bogatą historią i statusem „dobrego miejsca do życia”, zmaga się z podobnymi pułapkami: demograficzną stagnacją i gospodarczym marazmem. To nie jest dosłowne porównanie, ale inspiracja do refleksji nad naszym miastem.
W książce Huang opisuje model EAST – Egzaminy, Autokracja, Stabilność i Technika – jako czynniki, które kiedyś wzmacniały Chiny, a dziś je osłabiają. Jak przełożyć to na Tarnów?
Model EAST to świetna rama do analizy. Zacznijmy od „Egzaminów” (E). W Chinach system edukacji produkuje posłusznych odtwórców, nie innowatorów. W Tarnowie metaforycznie edukacja działa „na eksport”. Nasze szkoły średnie i uczelnie kształcą zdolną młodzież, która potem wyjeżdża do Krakowa, Warszawy czy za granicę. Miasto inwestuje w kapitał ludzki, ale nie potrafi – a może nie chce – go zatrzymać. To jak zdawanie „egzaminu dojrzałości” poza domem i przenoszenie posagu za morze.
To tylko fragment tekstu… |
 REKLAMA (2)
Cały artykuł dostępny tylko dla subskrybentów. Wykup nielimitowany dostęp BEZ REKLAM do wszystkich treści i wydań elektronicznych tygodnika TEMI już od 4 zł! Jesteś już subskrybentem? Zaloguj się |
