22 września 1364 roku rozpoczęła się uczta u Wierzynka – przyjęcie zorganizowane z inicjatywy Kazimierza III Wielkiego podczas spotkania z europejskimi monarchami i książętami.
Gdy w 1333 roku tron polski obejmował Kazimierz III, sytuacja Królestwa Polskiego nie wyglądała najlepiej. Małe i biedne państwo targane konfliktami z Czechami i Krzyżakami, nie stanowiło istotnej siły w tej części Europy. Dodatkowo dla większości monarchów Kazimierz pozostawał jedynie królem Krakowa, gdyż polska korona należała do Jana Luksemburga, władcy Czech.
Kazimierz szybko zajął się wzmocnieniem pozycji państwa. Najpierw dzięki zabiegom dyplomatycznym odzyskał polską koronę, potem skupił się na uregulowaniu stosunków z sąsiadami. Z uwagi na sytuację międzynarodową odzyskanie Pomorza Gdańskiego wydawało się niemożliwe, król skierował się zatem na wschód, tocząc walki o księstwo halicko-włodzimierskie, przyłączając nowe tereny do Polski. W tym czasie równie prężnie działał w sprawach wewnętrznych, reformując prawo i dbając o rozwój gospodarczy państwa. Jednym z sukcesów władcy było założenie uniwersytetu w Krakowie w 1364, drugiej uczelni wyższej (po Pradze) w tej części Europy.
Spotkanie monarchów i książąt w Krakowie we wrześniu 1364 było dowodem wysokiej pozycji Polski. W zjeździe wzięli udział chociażby cesarz i zarazem król czeski, królowie Węgier i Cypru czy książęta z Austrii oraz pomniejszych ziem sąsiadujących z Królestwem Kazimierza III. Uczta u Wierzynka wywołała ogromne wrażenie na zebranych. Obok wyszukanych potraw, na gości czekały szczodre dary, którymi polski monarcha oczarował zebranych. Uczta, jak i sam zjazd zakończył się sukcesem Kazimierza III, potwierdzając znaczenie jego kraju na arenie międzynarodowej.
