6 października 1788 roku rozpoczęto obrady Sejmu Wielkiego w Polsce.
Niemal od początku panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego Rzeczpospolita Obojga Narodów pozostawała pod przemożnym wpływem Imperium Rosyjskiego. Dodatkowo caryca Katarzyna II gwarantowała nienaruszalność ustroju państwa polsko-litewskiego, co uniemożliwiało przeprowadzenie reform wzmacniających kraj.
Sytuacja zmieniła się wraz z wybuchem wojny pomiędzy Rosją a Imperium Osmańskim. Poniatowski dostrzegł okazję i w maju 1787 roku na spotkaniu w Kaniowie porozumiał się z Katarzyną II. Król obiecał wspomóc rosyjską armię, w zamian za możliwość przeprowadzenia reform. W kolejnych miesiącach do gry weszły Prusy, które próbowały odciągnąć Polaków od sojuszu z carycą. W 1788 roku Szwedzi zachęcani przez Prusaków, Brytyjczyków i Holendrów, nieoczekiwanie zaatakowali Rosjan z północy.
6 października 1788 roku zebrał się sejm, którego – według ustaleń z Katarzyną – nie można było zerwać. Dodatkowo obowiązywała zasada większości, zamiast dotychczasowej jednomyślności. Różnorakie stronnictwa próbowały przełożyć własne projekty reform.
Ostatecznie uchwalono wiele zmian, które miały wzmocnić państwo. Za największe osiągnięcie obradujących można uznać stworzenie Konstytucji 3 Maja. Sejm zakończono dopiero po 4 latach, po wybuchu z wojny z Rosją w 1792 roku. Sukces agresorów i związanej z nimi Konfederacji Targowidzkiej doprowadził do obalenia przeprowadzonych reform. Trzy lata później Rzeczpospolita zniknęła z map na 123 lata.
