29 września 1938 roku rozpoczęła się konferencja w Monachium dotycząca przyłączenia części terenów Czechosłowacji do III Rzeszy.
W latach 20. i 30. XX wieku Czechosłowację zamieszkiwało ponad 20% mieszkańców niemieckojęzycznych, żyjących najczęściej na terenach leżących wzdłuż granicy z Niemcami bądź Austrią. Kanclerz Niemiec, Adolf Hitler dążąc do wojny, powołał się na wspomnianą mniejszość niemiecką w Czechosłowacji, która zdaniem kanclerza była prześladowana. Nieocenioną pomocą dla przywódcy III Rzeszy służył Konrad Henlein, przywódca Partii Sudeckoniemieckiej walczącej o prawa Niemców Czeskich.
Wkrótce kwestia niemieckiej mniejszości narodowej w Czechosłowacji stała się problemem omawianym na forum międzynarodowym. Henlein, po namowach Hitlera, zażądał przyłączenia Kraju Sudeckiego do Rzeszy Niemieckiej. Czesi zdawali sobie z powagi sprawy, gdyż na tych terenach znajdowała się duża część przemysłu krajowego. Dodatkowo wspomniane ziemie stanowiły bardzo dobrą obronę przed ewentualną agresję niemiecką, z uwagi na ukształtowanie terenu i sieć umocnień. Rząd Czechosłowacji próbował rozwiązać problem dyplomatycznie, niemniej Niemcy odrzucali jakiekolwiek rozmowy.
W sprawę zaangażowali się Brytyjczycy oraz Francuzi, którzy byli związani układem sojuszniczym z Czechosłowacją. Hitler zaproponował zwołanie konferencji w Monachium, gdzie 29 września przybyli przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Francji i Włoch. Pominięto całkowicie Czechów, którzy tym samym nie mogli decydować o losach własnego kraju. Brytyjski premier, Neville Chamberlain oraz jego francuski odpowiednik, Edouard Daladier za wszelką cenę próbowali uniknąć wojny. Wynikiem konferencji było porozumienie, które przyznawało Rzeszy pas terenów Czechosłowacji zamieszkanych przez Niemców. Układ monachijski był szczytem polityki ustępstw względem działań Adolfa Hitlera.
