Nazywa się Carmine Appice, 15 grudnia skończył 79 lat. Bywał aktorem, prowadził działalność edukacyjną, mocno udzielał się charytatywnie, ale najbardziej znany jest jako jeden z najsłynniejszych perkusistów w historii rocka.
Na przestrzeni lat pałkerzy tej klasy co John Bonham (Led Zeppelin), Roger Taylor (Queen), Tommy Lee (Mötley Crüe), Bill Ward (Black Sabbath), Neil Peart (Rush), Joey Kramer (Aerosmith), Nicko McBrain (Iron Maiden) oraz Ian Paice (Deep Purple) mówili o niebagatelnym wpływie Carmine’a Appice’a na ich własny sposób gry.
W 1999 roku Rick Van Horn na łamach Modern Drummer Magazine napisał, że Carmine Appice stworzył podwaliny ciężkiego bębnienia w muzyce rockowej, zanim pojawił się ktokolwiek inny.
Ten urodzony w Nowym Jorku muzyk otrzymał klasyczne wykształcenie muzyczne i od samego początku inspirował się dokonaniami perkusistów jazzowych, a zwłaszcza mistrzowską grą Buddy’ego Richa i Gene’a Krupy.
W 1967 roku perkusista dołączył do psychodelicznej formacji Vanilla Fudge. Wkrótce później ten hardrockowy kwartet odniósł błyskotliwy sukces wraz z wydaniem własnej wersji utworu You Keep Me Hangin On słynnej wówczas grupy wokalnej The Supremes z Dianą Ross w składzie. Zaprezentowane w coverze zwolnione tempo, niecodzienna gra na instrumentach i nawiązujące do gospel harmonie wokalne zostały wykorzystane także w innych utworach wypełniających debiutancki album, wydany w 1967 roku. Na płycie zamieszczono niemal operowe wersje takich utworów jak: People Get Ready The Impressions, Bang Bang duetu Sony And Cher oraz beatlesowskie Eleanor Rigby i Ticket To Ride. Opracowania te intrygowały swobodną, dygresyjną formą, niezwykle urozmaiconą dynamiką oraz – jak napisał jeden z ówczesnych recenzentów – „apokaliptycznymi” partiami organów Hammonda.
W tamtych latach zespół Vanilla Fudge wydał pięć płyt, z których cztery kolejne nie cieszyły się już (niestety) takim wzięciem jak album debiutancki. Co by jednak nie mówić, rockowy świat zauważył, że Waniliowy Karmelek dysponuje znakomitą sekcją rytmiczną w osobach Appice’a oraz basisty Tima Bogerta. Nic też dziwnego, że muzycy, bezpośrednio po rozpadzie bandu w 1969 roku, założyli grający ciężkiego rocka zespół Cactus, który okrzyknięto amerykańskim odpowiednikiem Led Zeppelin.
Kolejnym etapem rockowego żywota Carmine’a Appice’a stała się – jak to określano – hardrockowa supergrupa Beck, Bogert And Appice. Trio założone z inicjatywy wirtuoza gitary, Jeffa Becka, zadebiutowało wydaną wiosną 1973 roku płytą zatytułowaną po prostu Beck, Bogert And Appice. Album, jak na tego rodzaju muzykę, odniósł spory sukces komercyjny i był notowany w Top 30 zarówno angielskiej, jak i amerykańskiej listy bestsellerów płytowych.
W swoim bogatym życiu artystycznym Appice ma na koncie współpracę z wieloma legendarnymi artystami, m.in. z takimi jak Mike Bloomfield, Stanley Clark, Ted Nugent, Brian May, Richie Sambora, Yngwie Malmsteen czy zespół Pink Floyd. W 1977 roku muzyk pojawił się w grupie Roda Stewarta, stając się przy okazji współautorem jego hitów, takich jak: Da Ya Think I’m Sexy oraz Young Turks. Jeszcze w 1972 roku Appice opublikował bestsellerowy podręcznik gry na perkusji The Realistic Rock Drum Method. Książka została wznowiona w roku 1995, a pięć lat później wydano jej rozszerzoną wersję.
W 2005 roku artysta został oficjalnym sponsorem Little Kids Rock, organizacji non-profit, której specjalny program zapewnił bezpłatne instrumenty muzyczne oraz naukę gry dzieciom z biedniejszych szkół publicznych w Stanach Zjednoczonych. Co więcej, do szkół objętych programom Appice dostarczał instrumenty osobiście.
