W Wielką Sobotę wierni od godzin porannych odwiedzają kościoły, aby poświecić znajdujące się w koszyczku wielkanocnym pokarmy, powszechnie nazywane święconką. Jest to jedna z najstarszych tradycji związanych z obchodami Wielkanocy.
Święcenie pokarmów w Wielką Sobotę ma wczesnośredniowieczną tradycję, prawdopodobnie wywodzącą się z czasów pogańskich. Pierwsze wzmianki o błogosławieństwie żywności pochodzą z VII wieku, natomiast święcenie chleba i jajek pojawia się w XII wieku. Początkowo jedynym składnikiem święconki był baranek upieczony na rożnie. Z upływem czasu został zastąpiony innymi rodzajami mięsa. Wówczas wierni zanosili do kościołów szynkę, kiełbasę, słoninę, prosięta, a także ptaki domowe i polne. Później do koszyka trafiły sery, masło, jajka, chleb, chrzan i sól. W XV i XV wieku świecono też wino, piwo oraz mleko z miodem.
Obecnie, według „Przewodnika Katolickiego”, do święconki zaliczają się: baranek z chorągiewką, jajko, chleb, wędlina, ciasto, chrzan, sól, pieprz, ser, naczynie z wodą, zajączek oraz kurczaczek.
